Oda do żarłoczności.

Julek, choć jest w biodrach wąski,

Bardzo lubi jeść przekąski.

Wcina wszystko bardzo ładnie:

Co konkretnie? Co popadnie!

Tak to jest, gdy już ma ząbki:

Co nie wpadnie mu do gąbki

Pochłonięte wnet zostaje.

Mleczak nieźle radę daje!

Gdy się dorwie do bułeczki

Wnet zostają okruszeczki.

Kiedy zoczy gdzieś banana

Wnet zostaje skórka sama.

Kiedy ujrzy gdzieś ciasteczko

Co się dzieje – o mateczko!

Nim ktokolwiek go powstrzyma

Pałaszować je zaczyna.

Większa duma rodzicielów,

Gdy wśród tych przekąsek wielu

Syn nasz za obiadek chwyci

I łaskawie się zachwyci.

Gdy kluseczki rosołkowe

Lecą mu na rączki, głowę,

I na tatę, i na mamę!

Słyszy wnet pochwały same!

Piękne zbiera też oklaski,

Kiedy, produkując mlaski

Aż mu podskakuje micha,

Wpycha w siebie kotlecika.

Dumna mama, dumny tata,

Że dzielnego mają chwata,

Co, choć cały się utłuści,

To marchewce nie przepuści!

I to nic, że po szamaniu

Kluski wszędzie są w mieszkaniu,

Mama ma we włosach mannę,

No a Julek siada w wannę,

Bo nieludzko upaćkany,

Brudzi pościel i dywany.

 

Tata dumę też odczuwa,

Że nasz syn tak wszystko wsuwa.

I to w oczy go nie kole,

Że i nos swój ma w rosole.