Pracogodziny.

Choć popłaca moja praca,

Mój czas wolny znacznie skraca.

Prawie nic go nie zostaje,

Wszystko pracy swojej daję.

Czas na moje hobby oraz czas dla syna

Co dzień mi zabiera roboczogodzina.

Normy i wymogi i mycie podłogi

Pensje i pretensje całej mej załogi.

Choć czekają mnie wyzwania

I zadania do sprostania,

Choć to satysfakcję daje,

To niestety, jak się zdaje,

Życie moje wręcz wywraca

Bo wciąż: praca, praca, praca.

Julek ciągle „dada” woła,

Choć mnie rzadko widzi zgoła,

Smutno mi, lecz to są fakty,

Nikt nie mówił: „lajf jest łatwy”.

Że pracować trzeba- jasne,

Ale nie za ludzi zastęp.

Trzeba czasem przystopować

I się nieco wyluzować,

Aby zegar wyzerować-

-Syna w czasie tym wychować.

Żona bowiem już zmęczona,

Bo zajmuje się nim ona.

Od raneczka do wieczora-

-A nieznośna bywa zmora.

Trzeba oddać jej honory

Bo to wyczyn całkiem spory

Julka to wychowywanie

Oraz dbanie o mieszkanie.

Żono, dzięki Ci, ma luba!

Niech Ci będzie wieczna chluba!

Życzę Ci, abyś… ten tego…

Męża miała pomocnego!

;)