Kich!

Moja żona dziś kichnęła-
Ale jak się tym przejęła!
Wraz z kichnięciem tym nie lada,
Spadła na nią trwoga blada.

„Julek wcale się nie rusza!
Zakichałam nam Juliusza!”
Rzecze żona przerażona
Przewidując Julka zgona.

Prędko żonie mojej przeczę:
„Ja coś czuję!”- do niej rzeczę,
Dotykając jej balona.
Lecz się żony nie przekona.

„Julku obudź się kochany,
Kopnij prędko brzucha mamy!”
Lecz nasz synek na rozkazy
Dość niechętnie daje razy.

Żona wcale mnie nie słucha,
Że ja czuję wibro-brzucha,
Aż, gdy płakać chyba chciała,
Wnet dziecina kopa dała!

Taka przemoc z wnętrza brzucha,
Mamę prędko udobrucha.
Koniec strachu i paniki:
Czuć dokładnie smyka bryki.

Męża się nie liczy zdanie,
Że on ciągle czuł brykanie.
Musi się przekonać sama,
Nasza panikara-mama.

A kichnięcie niebezpieczne,
Tylko Julka ogłuszyło.
Nie dla niego życie wieczne:
Wszystko dobrze się skończyło.