Kojarzenie.

To normalne: w ciąży żona
Ciągle jest rozkojarzona.
Lecz cóż z tego, gdy i mąż
Zapomina o czymś wciąż.

Coś się dzieje z głową taty,
Że ostatnio niekumaty.
Jego głowa zaprzątana,
Tak wieczorem, jak i z rana.

Łeb na barkach strasznie ciąży.
Jakby facet też był w ciąży!
To doprawdy jest wyzwanie:
Ojcem być na zawołanie.

Bardzo dziwne to uczucie,
Zmian, co przyjdą, wspólne czucie.
W ciąży myśmy są oboje,
Choć ma Emka brzuch za dwoje.

Lecz wracając do czajenia,
Mam historię do streszczenia.
Prostą, ale i z morałem,
Prędko dla Was ją spisałem.

Emka dzierga coś na drutach,
Nagle marszczy się, ciut struta,
I mnie pyta, męża swego:
„Nie widziałeś druta mego?”

Jeden w rękach swych trzymała,
Lecz drugiego wciąż szukała.
Więc pomogłem kobiecinie-
Ciężko dziergać, gdy drut zginie.

Szukaliśmy chyba wszędzie,
Aby znaleźć to narzędzie,
Lecz na próżno- druta brak,
Zniknął drań po prostu tak.

Akcji zwrot się nagle zjawił:
Emka, włosy chcąc poprawić,
Szybko się zorientowała,
Że drut w koka sobie wdziała.

Co za blamaż, nie do wiary!
Ona, niczym pan Hilary,
Miała zgubę wciąż na głowie,
Lecz cóż powiem ja o sobie?

Drut jej sterczał przecież z włosów,
Że przeoczyć go nie sposób!
Srogo dzisiaj się zbłaźniłem,
Skoro drut ten przegapiłem.

Jaki z tej historii morał?
Prawda jest doprawdy goła:
Głowa ma rozkojarzona-
Jestem w ciąży, tak jak żona!