Dentystycznie!

Dość przewrotne mam nazwisko

Bom Pruchnicki niefortunnie.

Cóż, nazwisko to nie wszystko:

Noszę więc to swoje dumnie.

Będąc swego losu panem,

Zbyt szczerbaty się nie stanę.

Bowiem mam postanowienie:

Własnej szczęki odnowienie.

Zęby moje nie leczone

Są próchnicą zagrożone.

Bo dentysty unikałem-

Bólu się okropnie bałem.

Lecz ostatnio coś zmieniłem-

Tę tendencję odwróciłem

I dentystę odwiedziłem.

Potem nawet doń wróciłem!

Czas już zadbać o zębinę,

Bo gdy ujrzę mą dziecinę,

Wcale się nie będę chował:

Będę uśmiech eksponował!

Niech Juliuszek widzi zęby,

Że wystają równo z gęby,

I są białe, ładne, zdrowe,

A nie różnokolorowe.

Niech więc uśmiech mój wymiata,

By kojarzył mu się tata

Z pięknym szkliwem śnieżnobiałym-

I z zapachem też wspaniałym.

Niech ubytków będzie mało,

By tych zębów mi zostało

Tyle, bym go inspirował

Aby zęby swe szczotkował.

Me doznania dentystyczne

Są doprawdy fantastyczne.

Dla Juliusza wszystko zrobię,

Nawet szczękę swą przerobię.

Choć w rezerwie są fundusze,

To ostatni grosz wyduszę.

Zęby sobie zrobić muszę

By szpanować przed Juliuszem.