Pokójul.

Jak wiadomo, własne dziecię,

Najpiękniejsze jest na świecie.

Więc się tatuś dwoi, troi,

By miał piękny swój pokoik.

By miał ślicznie i przytulnie,

Czyli fajnie, tak ogólnie.

By mu było tam u siebie

Swojsko, miło: niczym w niebie.

Bardzo gładko idzie praca,

Bo gdy tata z pracy wraca,

Mama obiad ugotuje

I narzędzia przygotuje…

Potem poda śrubokręcik,

Może nawet śrubkę wkręci,

Lecz ważniejsze jest wskazanie

Gdzie kolejne jest zadanie.

Ja bym nie wpadł, że prócz łóżka

Jeszcze ważna jest poduszka,

Dywan z Yeti dla Juliuszka

Oraz lampion jak wydmuszka.

Mnie nie przyszłoby do głowy,

By mu wziąć abażur nowy,

Poprzestawiać pokój cały.

Ale efekt jest wspaniały!

Ma więc żona dryg do tego,
By z pokoju zwyczajnego

Stworzyć wnętrze wprost bajkowe

Juliuszowe, jednym słowem.

Więc wyrazy ślę uznania

Dla mej żony w tych tu zdaniach.

Tylko jedno mam pytanie:

Czy to koniec już kochanie?

;)